ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ME ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ;

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

       Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα τόπο από αυτά που μόνο στα παραμύθια περιγράφονται, πολύ όμορφο και παραδεισένιο, ζούσαν τα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση, η ευτυχία,  η αγάπη, η ηρεμία,  η απογοήτευση, η ενοχή, η ανακούφιση, η κούραση, η καχυποψία και η ευθυμία. Ανάμεσά τους ζούσε ένα ακόμα συναίσθημα, η θλίψη. Όλα μαζί τα συναισθήματα περνούσαν το καιρό τους παίζοντας, τραγουδώντας, χορεύοντας. Όμως, οι μέρες δεν ήταν πάντα ίδιες. Τις περισσότερες φορές υπήρχαν κάποια συναισθήματα που χαλούσαν οποιοδήποτε παιχνίδι ξεκινούσαν. 

       Μια μέρα αποφάσισε η χαρά να παίξουν παντομίμα, όπου ο καθένας έπρεπε να αναπαραστήσει κάποιον από την παρέα. Αυτό θα τύχαινε με κλήρωση. Αφού κάνανε την κλήρωση, έπρεπε η χαρά να αναπαραστήσει την λύπη, ο θυμός την ηρεμία, ο φόβος την ευτυχία, η απόγνωση την ανακούφιση, η ευτυχία την ενοχή η αγάπη τη κούραση και η καχυποψία την ευθυμία. Αφού όμως, τα συναισθήματα ήταν δεκαπέντε, η μόνη που δεν έτυχε στον κλήρο και έμεινε τελευταία ήταν η θλίψη. 

       Πριν καλά-καλά βρουν μια λύση, η θλίψη άρχισε να κλαίει και να φωνάζει. Θεωρούσε πως της το κάνανε επίτηδες και την αφήσανε μόνη της  γιατί γκρίνιαζε συνεχώς. Πίστευε πως της το κάνανε για να της δώσουνε ένα μάθημα. 

-"Δε θέλω κανέναν σας! Μπορώ να ζήσω και μόνη μου. Φεύγω και όποιος θέλει ας με ακολουθήσει!", φώναξε η θλίψη.

-"Αμάν ρε χαρά με τις ιδέες σου...όλο τη καταστροφή φέρνεις. Εγώ θα ακολουθήσω τη θλίψη. Πολλά μας τα 'χεις κάνει!", απάντησε ο θυμός.

-"Και εγώ την αδερφή μου θα ακολουθήσω", απάντησε η λύπη, με σκυμμένο το κεφάλι και στεναχωρημένο ύφος.

-"Εεεε...εγώώώ, θα πάω με τη θλίψη γιατί δε ξέρω τι μπορεί να κάνει πάνω στο κλάμα της" απάντησε με τρεμάμενη φωνή ο φόβος.

-"Εγώ δε ξέρω τι να κάνω..τα βαρέθηκα όλα...βαρέθηκα και εσάς όλη την ώρα με τους τσακωμούς σας. Δεν αντέχω άλλο..ουφ!Θα πάω στη θλίψη", απάντησε και η απόγνωση.
-"Και εγώ κουράστηκα πια με τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Πάω στη θλίψη να βρούμε μια άκρη", είπε και η κούραση.
-"Εγώ δε ξέρω τι να κάνω! Δε μου γεμίζει κανένας σας το μάτι! Είστε όλοι λίγο περίεργοι! Αλλά τη θλίψη τη συμπαθώ πιο πολύ", είπε η καχυποψία.

-"Με έχετε απογοητεύσει όλοι σας πια... Δε μπορείτε να βρείτε μια λύση. Πάω στη θλίψη, μήπως και τη συνεφέρω", απάντησε η απογοήτευση.

-"Μάλλον εγώ φταίω!Έπρεπε να βρω μια λύση πριν γίνουν τα πράγματα έτσι. Θα πάω στη θλίψη να ζητήσω συγνώμη", απάντησε η ενοχή.

       Έτσι, όλα αυτά τα συναισθήματα ακολούθησαν τη θλίψη ενώ η χαρά, η ευτυχία, η αγάπη, η ηρεμία, η ανακούφιση και η ευθυμία έμειναν πίσω. 

-"Μήπως πρέπει να πάμε και εμείς;" ρώτησε η ευθυμία.

-"Όχι βέβαια... άφησέ τες τώρα που φύγανε...ησύχασε το κεφάλι μου από τις φωνές", είπε η ανακούφιση.

-"Νομίζω πως πρέπει να βρούμε ήρεμα μια λύση", απάντησε η ηρεμία.

-"Και τι λύση να βρούμε; Δε φτάνει που μας χάλασαν το παιχνίδι. Εγώ λέω να  συνεχίσουμε..ωραία δε περνούσαμε;", είπε η χαρά.

-Και εγώ συμφωνώ με τη χαρά! Δε θα τρέχουμε από πίσω τους.. ας έλθουνε εκείνοι πίσω. Πάμε τώρα στο παιχνίδι μας", είπε η ευτυχία.

-"Εγώ νομίζω πως πρέπει να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι. Τόσα έχουμε ζήσει μαζί. Δεν αξίζει αυτό που γίνεται...", απάντησε η αγάπη!

-"Αγάπη έλα..όταν νιώσουν καλύτερα πάλι εδω θα έρθουν. Ας συνεχίσουμε εμείς χωρίς κλάματα και φωνές..χαχα!" είπε η χαρά. Και έτσι έγινε. Πήγανε να συνεχίσουν το παιχνίδι τους περιμένοντας πως σε λίγη ώρα θα γυρίσουν και οι υπόλοιποι. 
       Τα συναισθήματα προσπαθούσαν να συνεφέρουν τη θλίψη αλλά εκείνη έκλαιγε ασταμάτητα! Προσπαθούσαν να βρουν μια λύση αλλά τίποτα.
-"Δεν αντέχω άλλο αυτή τη κατάσταση" έλεγε η απόγνωση, ενώ η λύπη καθόταν πάνω από το κεφάλι της αδερφής της και κλαίγανε μαζί, ο φόβος την κρατούσε μη τυχόν και πάθει τίποτα από το κλάμα και η απογοήτευση είχε πάει πιο πέρα μαζί με τη κούραση. Βαρέθηκαν να ασχολούνται, αφού ήξεραν ότι δε θα γίνει τίποτα. Ξαφνικά, όμως, η θλίψη σταμάτησε να κλαίει! Γύρισε και τους κοίταξε όλους και της ήρθε μια ιδέα.

-"Μόνο αν ενωθούμε όλοι μαζί θα μπορέσουμε να γίνουμε ατρόμητοι και δε θα μπορούν η χαρά και οι υπόλοιπες να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν είναι τρομερή ιδέα;" 
-"Δε καταλαβαίνω τι εννοείς", είπε η καχυποψία.
-"Ο καθένας ξεχωριστά έχει τη δική του δύναμη..αν καταφέρουμε να γίνουμε μια ομάδα, μια δύναμη...θα γίνουμε ένα! Και τότε θα είμαστε τόσο μεγάλοι που κανείς δε θα μπορεί να μας χωρίσει. Κανείς δε θα μας κάνει ό,τι θέλει...ούτε τα άλλα συναισθήματα ούτε οι άνθρωποι. Θα επικρατούμε πάντα και παντού και θα ζούμε υπέροχα, αφού όλοι θα κάνουν ό,τι θέλουμε εμείς!
-"Δεν είναι άσχημη ιδέα. Θα επιβαλλόμαστε πάντα και παντού! Καθόλου κακή ιδέα. Ας το προσπαθήσουμε", είπε ο απογνωση χωρίς να το σκεφτεί καθόλου! Άλλωστε η ίδια ήταν σε αδιέξοδο και τη βόλευε που βρήκαν οι άλλοι μια λύση.

-"Ναι αλλά γιατί δε το λέμε και στη χαρά και στα άλλα κορίτσια; Δεν είναι σωστό να συνομοτίσουμε εναντίον τους!", είπε η ενοχή.
-"Αφησέ τες, δε πειράζει! Άλλωστε είναι τόσο διαφορετικές από εμάς! Όποτε είμαστε όλοι μαζί τσακωνόμαστε! Μια ζωή κάνουν ό,τι θέλουν...ας κάνουμε και εμείς τώρα αυτό που θέλουμε", απάντησε ο θυμός.
-"Ελάτε όλοι εδώ, πρέπει να δώσουμε τα χέρια μας και να ορκιστούμε πως κανείς και τίποτα δε θα μας χωρίσει! Θα πηγαίνουμε παντού μαζί, θα φεύγουμε μαζί, θα παίζουμε μαζί, θα συνομοτούμε μαζί, θα ζούμε μαζί! Κανείς δε θα μπαίνει ανάμεσά μας!", είπε η θλίψη!

-"Και τι όνομα θα δώσουμε στην ομάδα μας; Πρέπει να μας αναγνωρίζουν όπου πηγαίνουμε!" είπε η λύπη. 
-"Θα λεγόμαστε 'κατάθλιψη' " είπε η θλίψη, πιστεύοντας πως η ομάδα έπρεπε να περιλαμβάνει το όνομά της, τιμητικά για την περίφημη ιδέα που βρήκε!
       Και τότε, η θλίψη, η λύπη, η απόγνωση, η απογοήτευση, ο φόβος, η ενοχή, η καχυποψία, η κούραση και ο θυμός ενώθηκαν για μια ζωή! Έγιναν μια δύναμη τόσο μεγάλη και τρανή που δε μπορούσαν ούτε οι άνθρωποι να την αντιμετωπίσουν! Έκαναν ό,τι ήθελαν και όποτε το ήθελαν. Πράγματι, ούτε η χαρά, ούτε η αγάπη, ούτε η ευτυχία, η ευθυμία, η ανακούφιση, ή η ηρεμία μπόρεσαν να κάνουν πάλι ό,τι ήθελαν. 
       Από τότε γεννήθηκε αυτό που λέμε κατάθλιψη! Όλα τα άσχημα συναισθήματα γίνανε ένα και τυραννούν ανθρώπους, σκέψεις, συμπεριφορές και συναισθήματα! Από τότε οι άνθρωποι,  όταν έχουν κατάθλιψη, νιώθουν θλίψη και λύπη στη διάθεσή τους, φόβο για το μέλλον τους, ενοχές για τις συμπεριφορές που υιοθετούν και τις αποτυχίες τους, απογοήτευση για τον εαυτό τους, καχυποψία για τους ανθρώπους, κούραση στη καθημερινότητά τους, απόγνωση για τη κατάσταση που βιώνουν και θυμό γιατί πιστεύουν ότι η κατάσταση αυτή δε θα αλλάξει ποτέ. 

Eπιμέλεια : Κουλπάση Ειρήνη.


ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ;

-Τα συμπτώματα της κατάθλιψης παρατηρούνται σε τέσσερα επίπεδα: 
Στο επίπεδο:
-των συναισθημάτων, 
-της συμπεριφοράς,
-των σωματικών συμπτωμάτων και 
-της σκέψης.

Στο επίπεδο των συναισθημάτων, το άτομο έχει καταθλιπτική διάθεση που συνοδεύεται από  πολλά αρνητικά συναισθήματα, μερικά από τα οποία είναι η θλίψη και η δυστυχία, η απόγνωση, η απογοήτευση και η απελπισία. Τα συναισθήματα αυτά συχνά συνοδεύονται από κλάμα. Άλλο συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η ανηδονία, δηλαδή η έλλειψη ευχαρίστησης από τις δραστηριότητες που παλαιότερα του προκαλούσαν ευχαρίστηση, αίσθημα κούρασης και εξάντλησης και φόβος ή ανησυχία για το μέλλον.

Στο επίπεδο της συμπεριφοράς, το άτομο παραπονιέται ότι δε κοιμάται καλά. Η αυπνία είναι κοινό χαρακτηριστικό της κατάθλιψης. Συνήθως, ξυπνάει πολύ νωρίς και δε μπορεί να κοιμηθεί ξανά ή ξυπνάει επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ωστόσο μπορεί να παρουσιάζει και υπερυπνία, δηλαδή να κοιμάται 15 ώρες ή παραπάνω. Το άτομο, επίσης, χάνει την όρεξή του και αδυνατίζει ή τρώει περισσότερο από ότι έτρωγε πριν τη κατάθλιψη. Ακόμη, χαρακτηρίζεται από επιβράδυνση των ρυθμών (απλανές βλέμμα ή μονότονος λόγος) ή διέγερση, δηλαδή έντονη ανησυχία, ένταση και εκνευρισμό. Χάνει την ενέργειά του και δε κάνει σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Στο επίπεδο των σωματικών συμπτωμάτων, παρατηρούνται πόνοι στο κεφάλι , στο στήθος ή στη μέση, αρκετές φορές παραπονιούνται για γαστρεντερικά προβλήματα (ναυτία ή δυσκοιλιότητα) και προβλήματα στην αναπνοή.

Στο επίπεδο της σκέψης παρατηρούνται δυσκολίες, καθώς το άτομο έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενοχικές σκέψεις για τις αποτυχίες και τις συμπεριφορές του, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί σε δραστηριότητες, όπως να παρακολουθήσει μια ταινία, αυτοκατηγορείται,  και έχει σκέψεις ανικανότητας, αναξιότητας και αποτυχίας. Είναι αναποφάσιστο και μπορεί να κάνει σκέψεις θανάτου ή αυτοκτονίας. 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ;

Α) Γενετικοί παράγοντες. Υπάρχει η άποψη ότι η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση της κατάθλιψης.
Β) Νευροβιολογικοί παράγοντες. Ευρήματα ερευνών αποδεικνύουν ότι εντοπίζεται πρόβλημα στο νευρικό σύστημα και συγκεκριμένα σε μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται υποθάλαμος, ενώ βιοχημικές έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν ορμονικές ανισορροπίες που σχετίζονται με τη κατάθλιψη. 
Γ) Ψυχοκοινωνικοί παράγοντες. Έχει υποστηριχθεί ότι υπάρχουν στοιχεία της προσωπικότητας που υποδηλώνουν μια τάση προς τη κατάθλιψη, όπως η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η ευαισθησία στη κριτική ή η αυστηρή αυτοκριτική αλλά και οι κοινωνικοί παράγοντες παίζουν μεγάλο ρόλο, όπως απώλειες, ασθένειες, χωρισμοί ή διαζύγια και άλλα. 

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ;


Το πιο σημαντικό στοιχείο από όλα, είναι η ψυχολογική και συναισθηματική στήριξη στο πρόσωπο που τη χρειάζεται από το περιβάλλον του. Η ψυχολογική στήριξη σημαίνει κατανόηση, στοργή, συντροφιά, αγάπη και ενστάλλαξη ελπίδας και κουράγιου. Προσπαθήστε όσο μπορείτε να είστε κοντά του, ακούγοντας αυτά που έχει να σας πει και μιλώντας του χωρίς να το υποτιμάτε, να το προσβάλλετε ή να απαξιώνετε αυτά που λέει.  Προσπαθήστε να το κινητοποιήσετε , καλώντας το για φαγητό, για μια βόλτα ή ενθαρρύνοντάς το να αποκτήσει κάποιο χόμπι που παλαιότερα το ευχαριστούσε. Επιμείνετε ευγενικά, ακόμα και αν συνεχώς αρνείται, λέγοντας πως δεν έχει να χάσει τίποτα αν το προσπαθήσει και υποστηρίζοντας πως είναι ένας τρόπος να νιώσει καλύτερα. Τονίστε ακόμα τα θετικά του στοιχεία και τις επιτυχίες του, όσο μικρές και αν είναι αυτές και διαβεβαιώστε το ότι έχει δίπλα του ανθρώπους που το αγαπούν και το νοιάζονται. 


Αν ωστόσο, παρατηρήσετε ότι τα συμπτώματα του ατόμου αποτελούν για εκείνο μια συχνή, διαρκή, έντονη και επίμονη κατάσταση, θα πρέπει να οδηγήσετε το άτομο σε κάποιον ειδικό που μπορεί να το βοηθήσει. Μπορεί να είναι ψυχολόγος ή ψυχίατρος που θα παρέχει στο άτομο φαρμακευτική αγωγή. Σε καμία περίπτωση μην εγκαταλείψετε το καταθλιπτικό άτομο. Μείνετε δίπλα του για όσο χρειαστεί.